Każda z kobiet w Kshoku gonin onna jawi się jako niezwykła, niezrównana piękność.
Romualda HuszczyStrony: 248, Format: 15,5x23,5 cmRok wydania: 2016, oprawa: broszurowaOprawa: Broszurowa
Rok wydania: 2016
Dziedzina: Nauki humanistyczne
Liczba stron: 248
Format [cm]: 15.5x23.5
Autor: Ihara Saikaku. hab. dr.
Dzięki istotnym walorom poznawczym publikacja stanowi istotny wkład do rozwoju literaturoznawstwa japonistycznego w Polsce, zwłaszcza w zakresie znajomości literatury japońskiej okresu Edo, niezwykle ważnej także w kontekście późniejszego rozwoju form narracyjnych w Japonii.
Z recenzji prof.
Staranne, rzetelne tłumaczenie siedemnastowiecznego tekstu na język polski opatrzone jest przypisami wyjaśniającymi kluczowe kwestie dotyczące społeczeństwa, geografii i języka czasów Saikaku.
Krytycznoliteracki wstęp wpisuje Kshoku gonin onna w szerszy kontekst twórczości Ihary Saikaku, wskazując na jej charakterystyczne cechy: nawiązania do rzeczywistych wydarzeń, odwołania do utworów literackich i przysłów, wielopoziomowy komizm oraz dygresyjność narracji.
Redakcja naukowa tego tekstu, autorstwa dr Katarzyny Sonnenberg, opiera się na osiągnięciach teoretycznych literaturoznawstwa japońskiego, ale też uwzględnia tło kulturowe oraz budowę świata przedstawionego i charakterystykę narracji.
Cechują go eliptyczny, a zarazem aluzyjny sposób opisu oraz bogactwo przedstawianych szczegółów z życia mieszczan w siedemnastowiecznej Japonii.
Onatsu przypomina najpiękniejszą z kurtyzan w stolicy: Mówiono wszem i wobec, że młodziutka Onatsu w niczym nie ustępowała urodą słynnej kurtyzanie, która mieszkała niegdyś w Shimabara, a której symbolem był motyl o rozpostartych skrzydłach.
Kshoku gonin onna Ihary Saikaku to tekst należący do popularnego w okresie Edo nurtu gesaku bungaku (literatury ku rozrywce`) i zaliczany dziś do kanonu literatury japońskiej.
Oman tymczasem była przedmiotem niebywałej adoracji i uwielbienia mężczyzn.
Bohaterki Saikaku przewyższają urodą nie tylko współczesne im kobiety, ale także najznamienitsze postaci znane z historii.
Widok Oshichi również budził powszechny zachwyt, którego wyrazem było pytanie: Jak to możliwe, że taka piękność stąpa po tej ziemiý.
W promieniu wielu kilometrów nie było nikogo, kto mógłby równać się urodą i elegancją z Osan, która była o niebo piękniejsza od wszystkich kobiet podziwianych tego dnia przez młodzieńców.
Osen przewyższała urodą wszystkie okoliczne panny, wyróżniając się zwłaszcza śnieżnobiałymi uszami i delikatnością stóp, co było wyznacznikiem ideału kobiecego piękna w czasach Saikaku, na który składały się: okrągła, zaróżowiona twarz, delikatnie orli nos, drobne, kształtne, śnieżnobiałe uszy i filigranowe stopy.
Każda z kobiet w Kshoku gonin onna jawi się jako niezwykła, niezrównana piękność
