Dzieło profesora Zbigniewa Opackiego poświęcone Wydziałowi Humanistycznego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1919-1939), jego strukturze, kadrze i osiągnięciom naukowo-dydaktycznym, to niewątpliwie opus magnum autora [], jest jednak również szczególną liber denissima, która do pewnego stopnia wbrew tytułowi wkracza poza zwykłe dzieje wileńskiej humanistyki.
Leszka ZasztowtaDziedzina: Polityka. hab. dr.
Fragment recenzji prof.
Recenzowana monografia jest więc wyjątkowym studium funkcjonowania tego środowiska, a także wnosi wiele nowych ustaleń do naszej znajomości przedwojennej humanistyki i jej, jeśli nie najwybitniejszych, to najczęściej analizowanych i cytowanych reprezentantów.
Analiza środowiska humanistycznego, nie tylko Uniwersytetu Stefana Batorego, ale również środowisk je wspierających lub inspirujących oraz wywierających wpływ, poprzez drobiazgowość tego obrazu daje możliwość zrozumienia mechanizmów istniejących w środowisku akademickim, wzajemnych animozji, ale też sympatii i przyjaźni.
Bowiem Uniwersytet Stefana Batorego, choć najmniejszy w II RP, nie działał w odosobnieniu [].
A staje się niezwykłą fotografią i analizą znacznej części humanistycznego środowiska profesorskiego przedwojennej Rzeczypospolitej.
Dzieło profesora Zbigniewa Opackiego poświęcone Wydziałowi Humanistycznego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (1919-1939), jego strukturze, kadrze i osiągnięciom naukowo-dydaktycznym, to niewątpliwie opus magnum autora [], jest jednak również szczególną liber denissima, która do pewnego stopnia wbrew tytułowi wkracza poza zwykłe dzieje wileńskiej humanistyki
